De laatste loodjes ..

Beste lezers, nog een kort maar krachtig reisblogje voordat ik weer richting het ‘koude’ kikkerlandje vertrek. De laatste weken zal ik, op verzoek van velen, gaan genieten van alles wat op mijn weg voorbij komt.

Voordat ik start met mijn verslag moet ik eerst een aantal misverstanden uit mijn vorige verslag recht zetten. Beginnende bij Rafiki. In mijn vorige blog heb ik geschreven dat Rafiki ‘hoogstwaarschijnlijk’ aangevallen was door de honden van de buren. Na enkele pittige discussies met alle aanwezigen bleek het niet meer ‘hoogstwaarschijnlijk,’ maar ‘overduidelijk’ te zijn. Daarnaast ben ik ook een cruciale aanvulling vergeten te vertellen omtrent het varken van Bram. De naam van het varken zal namelijk als volgt gaan klinken ‘Great Emperor Stijn Gijbels the First.’ Inmiddels zijn er ook de plannen om een 2e aan te schaffen die de naam van Katleen gaat vertegenwoordigen.

Stageweek nr. 15:
Na een gezellig weekend met z’n allen moest er weer snel plaats gemaakt worden voor de serieuze zaken. Bram en ik zijn uiteraard, na ons dagelijks rondje op de bouwplaats, weer aan de slag gegaan met tekenen. Alleen hebben we de maandag op een geheel andere wijze afgesloten. Toen we namelijk in de ochtend het plot verlieten werden we gevraagd of we na 17:00uur weer terug wilden komen. Een deel van het bouwteam zou namelijk aanwezig blijven om een stuk van het gras op het perceel af te branden. Dit is geheel normaal in deze tijd van het jaar. In plaats van het gras te korten met een sledge word het ‘gecontroleerd’ in brand gestoken.
Omdat de heren officieel na 17:00uur vrij waren, had Bram beloofd wat drankjes mee te nemen. Samen met Katleen, Michiel en Bram zijn we met een kratje, gevuld met vruchtensapjes, naar de plot gereden. Gezamenlijk hebben we aanschouwd hoe de heren het vuur de baas bleven. Nouja.. tot op een zeker moment. Het vuur sloeg namelijk over naar het moestuintje van Mr. Lewis. Met man en macht heeft men geprobeerd zoveel mogelijk gewassen te redden. Het harde werk werd beloond, want er was maar 1 strookje in vlammen op gegaan.
De volgende dag zag het voor Bram en mij niet veel anders uit. We komen er namelijk niet onderuit om elke dag weer keihard ons best te doen!
Na een lange en vermoeiende werkdag was het aan Bram om zijn culinaire kunsten te laten zien. Hij had alles in huis om een Chili sin Carne te maken. Ik wist uiteraard dat het einde van mijn stage in zicht was, maar Bram heeft met zijn Chili dit gevoel alleen maar weten te versterken. Zijn Chili smaakte namelijk PRECIES hetzelfde als bij moeders thuis! Dit was de eerste keer in 4 maanden dat het heimweegevoel een beetje aanwezig was.
Woensdag was voor het VTC een belangrijke dag. De stroomgenerator was namelijk gemaakt en kon opgehaald worden in Ndola. Voor ons ook de ideale gelegenheid om alle andere dingen in orde te krijgen. Naast Bram kwamen ook Katleen en Mr. Kunda mee. Nog voordat we vertrokken was Mr. Kunda aan het zoeken naar ijskoud water, maar er stond niets meer in diepvries. Omdat ik nog kiwi’s in de ijskast had liggen had ik Mr. Kunda aangeboden om kiwi te eten. Voor hem was dit iets nieuws, maar hij deinsde er niet voor terug. De eerste kiwi had ik als voorbeeld gebruikt, zodat hij kon zien hoe hij de kiwi moest eten. Het eten van de kiwi ging boven verwachting goed en hij vond het zelfs lekker. Nadat we onze aperitiefjes hadden genuttigd zijn we naar Ndola vertrokken.
Eenmaal in Ndola zijn we alle adresjes in een rap tempo afgegaan. Uiteraard was het ‘rap tempo’ bij sommige adressen ver te zoeken. Met als toppunt de planningscommissie. We hadden gehoopt zoveel mogelijk te kunnen regelen betreffende de bouwvergunning, maar tevergeefs. Volgens mij wist de goede meneer zelf niet eens hoe het in zijn werk ging. Nadat we hier eindelijk alles geregeld hadden zijn we met z’n allen gaan eten bij een Indisch restaurant. Nadat onze buikjes met Indische curry gevuld waren hebben we onze zoektocht vervolgd. We werden echter verrast toen we het restaurant verlieten. Het was namelijk aan het regenen en dat niet gebruikelijk in deze tijd van het jaar. Uiteindelijk is onze dag voor bijna 100% geslaagd.
The next day, Thursday. Donderdag is de dag van de staffmeeting, waarin de belangrijkste punten van de bouw worden besproken. Het is nog net geen bouwvergadering, want daarvoor ontbreekt de koffie en Limburgse vlaai (en cheesecake voor Bram.)
In de middag kregen we bezoek van Chris. Hij was afkomstig van het bedrijf Serve Ireland. Hij bleef maar voor 1 dag in Mpongwe, dus we hebben hem zoveel mogelijk van GCMF laten zien. We hebben hem kennis laten maken met o.a. het VTC project. De volgende ochtend moest Chris weer vertrekken naar Lusaka, maar eerst hebben we hem nog wat foto’s meegegeven van het VTC.
Voor de medewerkers van het Guesthouse was het een geweldige dag. Aangezien morgen African Freedom Day was, mochten ze vandaag een halve dag werken i.p.v. een hele. Dit veroorzaakte ook voor een enorme stilte in de middag en namiddag. Maar nadat iedereen was verdwenen heb ik me naar de keuken begeven om cookies te bakken. Deze keer 2x zoveel aangezien ik ze cadeau wilde doen aan de vaklieden van de plot. Vlak voordat de laatste portie in de oven verdween viel de stroom weg. Powercut. Maar ondanks alles waren ze toch gelukt.
Zaterdag was het African Freedom Day. Op de plot hadden ze uiteraard ook vrij. Echter gingen voor Bram en mij de werkzaamheden gewoon door. Omdat we nog steeds niet wisten hoe het perceel gepositioneerd lag zijn we m.b.v. Google maps en de auto op zoek gegaan naar de antwoorden. Bram achter het stuur, ik met de kaart in de handen en Michiel kwam mee als assistentie. Halverwege kwamen we Mr. Lewis tegen, die inmiddels al een aantal biertjes achter de kiezen had. Omdat we ons in een onbekend stuk moesten begeven kwam Mr. Lewis met ons mee om ons de weg te wijzen. Op ons site plan stond namelijk een brug, maar die hadden we nooit gezien. Het was een verrassing toen we uiteindelijk toch bij het bruggetje arriveerde. Lewis begeleidde ons nog even rond, want achter het bruggetje waren enkele dames bezig om van grote keien, kiezelstenen te maken m.b.v. enkel een hamertje. Gedurende de rit is er veel gelachen, mja dat kan ook niet anders in een gezelschap van alleen mannen.
Het ‘savonds hadden we afgesproken om de Champions League finale te kijken. Om het helemaal compleet te maken hebben we een barretje in het dorp gezocht om de finale te aanschouwen. Nadat de finale afgelopen was hebben we nog even aan de bar gehangen, waarna we onze weg zijn vervolgt naar een klein ‘discotheekje.’ Mensen stonden er voor de spiegels te dansen en waren helemaal gefascineerd van hun eigen danskunsten.
De zondag was een rustdag dus iedereen heeft lekker zijn roes uitgeslapen. Ik was al erg vroeg wakker dus uit verveling heb ik ong. 4x geskyped met mijn ouders.

Stageweek nr. 16
Vandaag was de dag aangebroken om mijn cookies uit te delen. Vorige week had ik een rood winkelmandje van de Shoprite meegebietst en deze kwam nu erg goed van pas. Nadat Bram en ik ons dagelijks controlerondje gelopen hadden ben ik als roodkapje over de plot gehuppeld. Nouja, gelopen. Ik had ze van tevoren niets laten weten, dus velen keken me beduusd aan. Maar als ze iets krijgen dan verschijnt er meteen een glimlach op hun gezicht. Dit was ook het teken dat ze het apprecieerde en lekker vonden.
In de middag kregen we een bericht van Pious dat Bram of ik naar Mr. Kalima moest komen. Hij was bij het DC office. Niemand wist waarom, dus ben ik met goede moed naar het DC office gelopen. Net zoals bij Youthday stond er een tent klaar waar enkel belangrijke mensen plaats mochten nemen. Uiteindelijk bleek het te gaan om een ‘Handover ceremony for wheelchairs to the disabled persons of the district.’Bram had zo’n officiële ceremonie nog nooit meegemaakt dus had ik hem gevraagd of hij ook richting het DC wilde komen. Op het moment dat de handover plaats vond zijn we weer richting Guesthouse vertrokken.
Aangezien we in de avond weer powercut hadden zijn we met z’n 3en weer terug naar het barretje geweest waar we ook de finale hadden gekeken. Toen de stroom weer terug was zijn we langzaam maar zeker terug naar het Guesthouse gelopen.
Dinsdag was de dag dat Bram, Stijn, Katleen, Joe en Elias naar Lusaka zouden vertrekken. Omdat ze veel moesten regelen zouden ze tot donderdag in Lusaka blijven. Dit betekende dat Michiel en ik het rijk voor ons alleen hadden. Uiteraard moest er ook gewerkt worden, maar omdat Bram weg was kreeg ik de eer 3 dagen de bouw te begeleiden.
Dag 1 is erg goed verlopen. Nadat de werkdag voor Michiel en mij erop zat zijn we begonnen met koken. Samen hebben we culinair hoogstandje op tafel getoverd. Omdat Pious nog steeds in het Guesthouse was en zijn vrouw niet thuis was heeft hij gezellig met ons meegegeten. Het was uiteraard weer genieten om te zien hoe Pious met bestek eet. Nadat ook de afwas achter de rug was zijn we in het relaxhoekje gaan zitten en heb ik Michiel de foto’s van de vakantie laten zien.
De volgende dag ben ik met het Guesthouse personeel naar Ndola geweest om diverse spullen te kopen. Ik wist dat we veel moesten kopen, maar de dag pakte weer iets langer uit dan we allemaal verwacht hadden. De truck moest ook nog voorzien worden van nieuwe banden en schokdempers en aangezien we dit zelf gedaan hadden kostte het iets meer tijd. Bovendien hadden we maar geringe gereedschappen. Op de terugweg had Michiel al de keuken laten weten wat we wilde eten. Bij aankomst in Guesthouse konden we meteen aan tafel schuiven.
Donderdag, de laatste dag home alone with Michiel. Ik moest in de ochtend naar de plot omdat ik de schroeven die ik gisteren had gekocht moest brengen. Dus op de fiets en hoppa! Nadat alles geregeld was kon ik mijn weg weer vervolgen naar het Guesthouse. Uiteraard niet met lege handen, want er moest een lege container mee.
Vlak voor 17:00uur arriveerde de groep uit Lusaka. Michiel had beloofd om te koken, dus kort nadat ze arriveerde heeft hij de ovenschotel in de oven gemikt. Gezamenlijk hebben we onze ervaringen gedeeld. De verhalen van Katleen, Stijn en Bram waren toch net iets spannender dan die van Michiel en mij. Zij waren namelijk getuigen van een vechtpartij waarbij ook geschoten werd.
Nadat Bram en ik onze staffmeeting hadden gehad zijn Bram en Stijn vertrokken naar een soort ondernemersbeurs in Kitwe. Vlak voor 12:00uur kwam Katleen naar me toe met de vraag of ik alle paspoortgegevens in kon scannen en kon opsturen naar de heren. Ze moesten namelijk bij een roadblock hun paspoorten laten zien, en laten ze deze nu net niet bij zich hebben.
In de middag heb een skypegesprek met Chris gehad waarin hij heeft laten weten dat hij Mpongwe steeds meer begint te missen. Als verrassing had ik zoveel personeel van het Guesthouse bij elkaar getrommeld zodat hij ook met hun kon spreken. Tijdens het gesprek werd alweer snel duidelijk dat ik over een weekje ook aan de andere kant van de camera zit.
Zaterdag ben ik met Bram weer vroeg vertrokken naar de plot, maar beiden hadden we niet veel zin om te werken. We hadden daarom afgesproken om zaterdag iets minder te doen en daarvoor de zondag te werken.
Vandaag heb ik met Bram, Michiel naar de Junction gebracht. Hij gaat namelijk voor een weekje op vakantie samen met een vriend die morgen arriveert.
Volgende week zal een erge spannende week worden. De dagen vliegen namelijk voorbij, maar voordat het écht zover is moet er nog veel gebeuren. Voorlopig zal dit dan ook mijn laatste reisblog zijn, want mijn stage zit er jammer genoeg bijna op.

Ik zou zeggen: ‘Tot over 8 dagen maar weer!’