Het einde is in zicht

Beste lezers,
Jullie hebben weer een tijdje moeten wachten, maar in de tussentijd heb ik nog wat sappige verhaaltjes kunnen verzamelen.

Het begon allemaal 2 weken terug toen ik mijn vorige verhalen op mijn weblog plaatste. De ochtend erna stond ik op met erg veel last van hoofdpijn en een stijve nek/schouders. Normalerwijze ebt dit met een beetje rust weer redelijk snel weg. Tevergeefs, want na een dikke week waren de klachten pas weer verdwenen. Halverwege de werkweek werden Bram en verrast door een bericht van de plot. Het stroomaggregaat was namelijk kapot gegaan. Met man en macht heeft men nog verschillende pogingen gedaan om hem werkende te krijgen, maar ook dat mocht niet meer baten. Uiteindelijk heeft Bram de aggregaat naar Ndola gebracht waar hij tot op heden nog steeds verblijft. Gelukkig worden de meeste werkzaamheden al zonder elektriciteit uitgevoerd, dus zodoende hebben we iedereen nog aan het werk kunnen houden. Na een lange werkweek was het aan het jonge volk om richting Ndola te gaan. Katleen had al geruime tijd het plan om gezamenlijk naar Ndola te gaan om een avondje te stappen. Nadat iedereen het werk achter zich had gelaten zijn we met de auto vertrokken. Tijdens onze eerste stop in Luanshya hebben we meteen een bezoek gebracht aan de Pick&Pay voor onze dorst te lessen. Al rijdende zijn we onze weg vervolgd naar Ndola. We hadden geen verblijfplaats gereserveerd dus we zijn meteen op zoek gegaan naar een slaapadresje. Meteen het eerste adresje was al raak. Het heeft wel eventjes geduurd, maar daarom kregen we wel een aparte treatment. Net zoals Chris, Viola en ik meegemaakt hadden met de suite in Dar Es Salaam, kregen we in Ndola ook een grote suite voor ons 5en.
Nadat we onze spullen gedropt hadden zijn we meteen op zoek gegaan naar een restaurant. Al snel kwamen we terecht bij een Indisch restaurant. Nadat we een goede bodem gelegd hadden zijn op zoek gegaan naar een plekje waar we de avond rustig op konden bouwen. We kwamen terecht bij een klein winkelcentrumpje waar de muziek op het zambiaanse volume stond. Kei en keihard dus! Michiel en Katleen zijn het binnenplein opgelopen en hebben gevraagd of er een geschikt plekje was. Door het volume konden we ons nauwelijks verstaan, dus we hebben uiteindelijk een terrasje gepikt bij Club Oz. Al snel leerden we de eigenaar kennen. Hij kwam oorspronkelijk uit Australië, vandaar de naam Oz (Aussie). Het duurde niet lang voordat de muziek ook hier zo hard stond dat we elkaar nauwelijks verstonden. Michiel had ondertussen wat feestadresjes nagevraagd. Omdat we niet precies wisten waar het feest als eerste zou beginnen hebben we een taxi geregeld die ons naar diverse plekken zou brengen. De rit eindigde bij de golfclub van Ndola. Hier was toevallig een Karaoke avond, dus de tent was goed gevuld. Een geschikte plek om lekker los te komen dus. Stijn en ik hadden weer het geluk dat we moesten betalen, terwijl Michiel, Bram en Katleen rechtstreeks door waren gelopen. We waren nog geen 2 minuten binnen of Katleen werd al meteen geïntroduceerd door de vrouw van het Karaoke. Het was een gezellig feestje geworden, alleen het aanwezige volk was iets te hoog gegrepen. Aangezien Michiel nog vrienden had gemaakt voordat we vertrokken, hoefde we geen taxi meer te regelen. In totaal zijn we met 7 mensen in een Toyota Corolla gekropen, waarvan de vloer vol lag met lege bierflesjes. Gezamenlijk zijn we vertrokken naar een lokale Club genaamd ‘Circle.’ In deze club hebben we uiteindelijk onze avond afgesloten. Katleen, Stijn en ik waren de eerste terug in het hotel, gevolgd door Michiel en tot slot Bram. Uitzonderlijk genoeg was de groep pas weer compleet tijdens het ontbijt. Vlak voor het ontbijt waren we namelijk nog niet compleet.
Nadat we ontbeten en het hotel betaald hadden, zijn we met iets groter gezelschap naar de Sunbeam vertrokken. Dit is het Guesthouse in Masaiti met zwembad waar Chris, Steffie en ik voorheen ook al eens gezwommen hadden. De bedoeling was om hier onze roes uit te slapen en te relaxen. In de namiddag zijn we weer vertrokken naar onze eigen Guesthouse.
Enkelen nog brak van het weekend zijn we onze nieuwe week weer gestart. Mijn week daarentegen begon erg goed want ik had een Skypegesprek met Chris gehad. Het was enerzijds raar omdat hij nu ook aan de andere kant van de wereld zit maar anderzijds was het ook mooi om elkaars ervaringen te delen. Niet veel later heb ik ook nog kunnen Skypen met Maud wat ook zeer en zeker geslaagd was.
De rest van de week hebben Bram en ik plannen gesmeed om ons jeugdsentiment een beetje op pijl te houden. Nouja.. We zijn namelijk al geruime tijd op zoek naar een goed kwaliteit scherfzand om de betonkwaliteit te verbeteren. Gedurende de week hadden onze workers bezoek gebracht aan diversen groeves om zandsamples te halen. Wij hadden hen al de opdracht gegeven om een kleine mal te maken zodat we demosteentjes konden maken. De zaterdag zijn we meteen begonnen met het maken van deze stenen. Uiteraard verliep alles op de zambiaanse wijze, namelijk met de hand. Alle hoeveelheden werden (netjes) afgemeten en geregistreerd. De stenen zijn momenteel uitgehard en de resultaten zijn erg goed. Ze hebben nu een plekje gekregen in het office naast de andere demomaterialen. Want het bleef niet alleen bij de demostenen. Er moest ook een binnendeur van bamboo ontworpen worden. Het ontwerp en de bamboo was er al, alleen moesten we een manier bedenken om de bamboo zo recht mogelijk in het deurframe te krijgen. Tezamen met de carpentryworkers hebben Bram en ik verschillende methoden uitgedacht en uitgevoerd. Een van deze methodes is het geworden en volgens dit principe is er ook al een demodeur gemaakt.
Naast het feit dat het maken van deze demo’s leuk is, is het ook van toegevoegde waarde voor dit project.

Afgelopen week ben ik voornamelijk bezig geweest met de feedback van de planningscommissie in de werktekeningen te verwerken, begroten e.d. Daarnaast zijn Bram en ik bezig geweest om de kwaliteit en communicatie op de bouw te waarborgen. Tot slot zijn we bezig geweest om een logo te ontwerpen voor de school.
Afgelopen donderdag zijn we naar Kitwe geweest om prijzen op te vragen en bouwmaterialen te kopen. Ook in de hoop dat de generator gemaakt zou zijn, maar tevergeefs. Wel zijn we ander materieel op gaan halen dat al gemaakt zou zijn. Dit was een slijpmachine en 2 accuboormachines. Tevergeefs waren de accuboormachines niet meer te maken dus alle onderdelen lagen los in de doos. Tot slot zijn we naar de Shoprite geweest om onze boodschapjes te doen.
Gisteren toen Bram en ik op de plot waren was Mr. Kunda druk bezig om de accuboormachines alsnog te repareren. Hij had namelijk in zijn droom gezien dat hij hem aan de praat kreeg. Het begon erg goed maar halverwege ging er al iets mis. + en – waren omgedraaid waar ik hem al voor gewaarschuwd had. Voor kort werkte hij maar het rook al snel verbrand. Uiteindelijk heb ik de kabels omgeschakeld, alles opnieuw gemonteerd en Voila!
Toen we terug kwamen van de plot kregen we van Stijn het tragische bericht dat Rafiki, onze huiskat, is overleden. Hoogstwaarschijnlijk is hij door de 3 honden van de buren aangevallen. Dit betekent dat we 1 familielid minder hebben in het Guesthouse. Gelukkig krijgt Bram binnenkort een varken die voor heel wat verandering gaat zorgen op de plot. Hij zal hopelijk de lege plek van Rafiki gaan vullen.
Tot slot hebben de muzungu-heren met enkele workers van de plot en de youthgroup een drankje genuttigd bij een lokale bar ‘Kalumbas.’ Hier heb ik ook mijn eerste ‘Chibuku Shake Shake’ bier gedronken… De avond hebben we afgesloten met een potje pokeren, dat verrassend goed gaat met het muntgeld van Zambia.

‘De tijd tikt weg. Vanaf het begin dacht ik al dat de dagen, weken en maanden voorbij vlogen, maar vanaf nu gaat het pas echt snel. Het gaat zelfs zo snel dat mijn tijdsbesef van de dagen helemaal gedesoriënteerd is. Telkens probeer ik terug te denken wat ik zoal tijdens mijn stage beleefd heb en dan zijn 4 maanden niet meer in woorden te beschrijven.
Vanaf morgen zijn het nog precies 3 weken voordat mijn stage daadwerkelijk eindigt. Men zou zeggen; tijd om weer naar huis te gaan. Enerzijds wel erg dubbelop als men deze plek ervaart als een tweede thuis. Gedurende mijn stage heb ik namelijk veel nieuwe vrienden ontmoet waar ik dan dadelijk afscheid van moet nemen of al afscheid van heb genomen. Anderzijds ben ik onbewust voorbereid op deze 4 maanden waardoor terugkomst ook niet verkeerd klinkt. Ik ervaar het nu ook als een lezer die het einde van een hoofdstuk nadert en ook al de titel van het volgende hoofdstuk heeft gezien. Hopelijk zal de titel van het volgende hoofdstuk ‘afstuderen’ zijn.’

Ochja, die sappige verhalen waar ik het in het begin over had, dat was maar onzin ;)