Weekendje Kamikazetaxi en meeting President

Zaterdag 23-02-2013
Een dagje naar Ndola stond er vandaag op de agenda. Na het kamikazetaxi-avontuur van Chris en Viola, was het vandaag aan mij de eer om dit te ervaren. In de ochtend zijn we daarom al vertrokken vanuit het Guesthouse naar het checkpoint. Chris is een held in het oproepen van taxibusjes, want meteen bij de eerste wuif stopte de eerste taxi meteen.
Qua drukte viel het nog reuze mee, want er waren niet zo heel veel mensen die samen met ons instapte. Maar toen… overal werd er geclaxonneerd en bij waar men dan ook daadwerkelijk stopte werden mensen erbij geduwd. Nou stoppen… de deur was nog niet dicht of de taxi reed weer verder. Daarnaast zijn er ook ,voordat je een dorp inrijdt, gemiddeld 6 drempels. Maar dat mocht voor deze chauffeur ook niet baten, ratseflats met minimaal 60 km/h erover heen.
Betreft de ruimte in zo’n busje, iemand van ons zou denken als er 5 mensen op een 4 zits bank zitten, dan is er geen plaats meer. Dan heb je hier in Zambia dus pech. Een kind telt hier namelijk niet voor 1 persoon, met andere woorden ‘proppen!’
Gelukkig konden we tussendoor nog eventjes onze beentjes strekken, want om in Ndola te komen moet men eerst in Luanchya overstappen. Geloof het of niet, maar hier werden we in een groter busje geduwd !
In deze grote bussen wordt iets rustiger aan gedaan omtrent het volproppen, maar het zou niet Zambia zijn als deze halfleeg of halfvol zou vertrekken. Als namelijk iedereen op zijn plaats zit is er geen gangpad meer te bekennen..
De bus was nog niet van de parkeerplaats af of we hadden al bijna een andere bus in de rechterflank zitten. Na een flinke ingreep van de chauffeur reden we langzaam maar zeker naar Ndola. Tijdens het rijden moet je absoluut niet luisteren en nadenken over de geluiden die je hoort. Het begint bij het optrekken, men heeft het gevoel dat de banden doorslippen voordat hij op gang komt, maar op de terugweg kwamen Chris en ik erachter dat de bus geen kale bandjes had, maar dat versnellingsbak flink aan duigen was. Uiteraard was dit niet het enigste, want zodra de bus op moest trekken had ik het idee dat ik weer bij de Dakar preproloog was. De uitlaat was dus ook aan vervanging toe.

Zonder kleerscheuren kwamen we dan aan in Ndola. Vanuit het busstation zijn we rechtsreeks onze weg vervolgd naar de pizzeria.

‘Als we wisten dat we hier met het busje lang waren gekomen, waren we uiteraard al eerder uitgestapt. Maar lopen is niet ongezond, dus zijn we lekker te voet bergopwaarts richting pizzeria gelopen.’

Van een pizzeria was er in eerste instantie niets te merken, maar nadat Chris om bevestiging vroeg kwam er een pizzakaart. De pizza was erg geslaagd, dus op naar de volgende stop. Dit zou de Shoprite zijn, want nadat we de smaak van Nutella geproefd hadden afgelopen week, konden we al nauwelijks zonder. De zoektocht ging dus verder voor de Nutella. Na 3x keer de Shoprite doorgespit te hebben, bleek dat er geen Nutella (meer) was. Onze teleurstelling was groot, dus hebben we maar ander ‘lekkers’ meegenomen, zoals snoepjes, echte pastasaus, sladressing etc. Op het moment dat we aan het shoppen waren hebben we gelukkig het slechte weer ontvlucht. Buiten ging het namelijk flink tekeer. Getimed en wel kwamen we weer buiten, tassen gevuld en op naar de bus die naar Luanshya reed.
We hadden geluk gehad want we zaten met z’n 3en achterin het busje. Maar er moeten minimaal 4 personen op zo’n bank plaatsnemen. Godzijdank kwam er een slanke dame naast Viola zitten, dus wij hadden genoeg ruimte. Zij was nog wat ‘old school’ clipjes op haar telefoon aan het luisteren, dus de melige zin van Chris en mij begon op te bloeien. Het duurde dan ook niet lang voordat we mee begonnen te zingen…
Gearriveerd in Luanshya moesten we weer opzoek naar een kamikazetaxi richting Mpongwe… Bleek deze nou ‘jammer genoeg’ vol te zitten. Toen er na enkele minuten een nieuwe taxi voor ons verzorgd werd, hadden Chris en ik al meteen een tactisch plan. Wij gingen met z’n 2tjes naast de chauffeur, lekker voorin, zitten. Maar goed ook, want na een tijdje zat de taxi nog voller dan vol… Dit was echt een fotomomentje waard, maar vanwege plaatsgebrek was dit geen goed idee. Uiteindelijk zaten we namelijk met tweeëntwintig personen in deze taxi. De chauffeur had zelfs om ruimte te creëren zijn eigen stoel helemaal naar voren geschoven, zodat er nog iemand achter hem kon gaan zitten. Deze meneer had een emmertje om op te zitten, maar je kunt het al raden… Deze hielt het nog geen 20 meter.
Denk je alles gehad te hebben… We zijn Luanshya nog niet uit of de chauffeur stopt al. Hij moest namelijk nog een kip kopen. (waarschijnlijk voor zijn avondeten.) Ik zie hem dus mooi richting de taxi terug lopen met de kip in zijn hand, en het eerste waar ik aan denk is: ‘Ik moet die kip toch niet dragen tot het einde omdat ik lekker naast hem zit?!’
Nee hoor, die werd nog tussen bankje en schuifdeur geduwd. Dit resulteerde tot een gezelschap van 22 personen + 1 kip.
Met onze volle boodschappentassen zijn we dan uiteindelijk in het Guesthouse gearriveerd.
BTW, het was wel erg gezellig in de taxi!!
De avond hebben we afgesloten met Katleen en Stijn onder het genot van een drankje.

Zondag 24-02-2013
Zondag hebben we mijn z’n allen lekker onze roes uitgeslapen. Nadat iedereen wakker was verklaard en had ontbeten, stond er voor ons een intervisie gepland met Katleen en Stijn. Tijdens de intervisie hebben we gesproken over o.a. de ervaringen en de voortgang tot nu toe. Vlak ervoor ben ik met Chris naar de markt geweest om wat voedsel en drank te halen. Tijdens het fietstochtje hebben we kunnen aanschouwen hoe men alles aan het voorbereiden was voor de komst van de president. Het gras werd gemaaid, de tenten werden opgezet, de partijen verzamelde zich en vanaf het Checkpoint tot aan de markt stond er om de 10m een politie of militair.
Na de intervisie is ieder voor zich nog e.e.a. voor school gaan maken. Op het moment dat ik een klapper van het VTC project uit het office ging halen, kwam ik de campagneleidster tegemoet die heel erg gehaast naar haar kamersleutel op zoek was. Dus is loop doodleuk terug naar mijn werkplek waar ik Chris, Viola, Stijn en Katleen ook heel erg gehaast hun spullen zie opruimen. Opeens drong het tot me door dat de president in de buurt was. Hij kwam dan ook net, o.l.v. van een hele colonne, de parkeerplaats van het Guesthouse oprijden. Katleen vroeg of iemand van ons snel de camera kon pakken voor een foto te maken, dus ik snel mijn kamer ingestormd. Katleen en Stijn liepen op de President af om hem te verwelkomen, terwijl wij heel voorzichtig achter hen aanliepen. Nadat Katleen en Stijn de President welkom hadden geheten, wuifde hij ook naar ons om dichterbij te komen zodat wij hem ook konden begroeten. Tijd om een foto te maken was er niet want meteen erna draaide hij zich weer om en waren ze weg. Bovendien was de beveiliging een beetje aan de extreme kant.
Nadat we de helikopters weer over hoorden vliegen besefte we dat we de President van Zambia hadden ontmoet en zelfs een hand hadden gegeven.
Dit is zeker een moment wat in ons geheugen gegrift staat en waar misschien geen een foto meer tegenop kan!

‘Het is pas onze 3e week, maar ik sta versteld van alles wat we tot nu toe meegemaakt hebben. We hebben nog heel wat weekjes te gaan en daarom ben ik ook benieuwd of we in de komende weken nog iets mee gaan maken wat deze eerste weken kan overtreffen.’