Een 'nieuwe' start

Gedurende mijn vakantie was Bram, mijn nieuwe begeleider, druk bezig zich aan te passen aan zijn nieuwe omgeving. Het was misschien wel goed dat ik voor 2.5 week was, zodat Bram zich in alle rust kon settelen. Ik had echter niet verwacht dat Bram al zo snel geacclimatiseerd was. Bij terugkomst had hij het namelijk al voor elkaar gekregen om een kantoortje te regelen op de bouwplaats. De bureautafel was aan de maak en m.b.v. een zonnepaneel en accu werd het ook mogelijk om met de laptop op de bouwplaats te werken.
Na een geweldig ontvangst in het Guesthouse en vele verhalen verder, ben ik begonnen met mijn tas uit te pakken en mijn kamertje in te richten. Er was alleen een klein probleempje. Ik was 1 dag eerder terug dan dat ik het personeel had laten weten. Gelukkig was de kamer vrij en kon ik rechtreeks beginnen met uitpakken.
Ik arriveerde in de middag, maar voordat men klaar is met het vertellen van alle vakantieverhalen is het al snel namiddag. Mijn plan was daarom om de volgende dag mijn was te doen en mijn kamer verder in te richten. Helaas ging dit plan niet door, want mijn stage was weer officieel begonnen. De volgende ochtend stond ik dus samen met Bram om 07:00uur op de plot. De daaropvolgende dagen zagen er hetzelfde uit. Tijd om de o.a. de was te doen was er niet.
Een dag na mij arriveerde ook Jacques en Thea. Vanaf dat moment was het Guesthouse bedolven met blanken.
Na 1 hele werkdag op de plot gewerkt te hebben bleek al snel dat het zonnepaneel 2 laptops niet voldoende stroom kon leveren. De volgende ochtend zijn we ook meteen naar Luanshya vertrokken om een zwaardere charge controller en inverter te halen. Voor mij was er ook meteen de gelegenheid om boodschappen te doen.
De zaterdag is normaal gesproken een halve werkdag, maar aangezien er genoeg werk was hadden we van deze zaterdag een hele werkdag gemaakt.
Op de zondag zouden Ton, Jacques, Thea, Michiel en Bram naar de kerk van Mr. Kalima gaan. Ik mocht uiteraard ook mee, maar voor mij was dit het ideale moment om alles op orde te stellen. In de ochtend ben ik ook meteen begonnen met de was. Meer dan 30 kledingstukken hingen op de waslijn en dit was ook achteraf te zien aan mijn blaren. Bijna 3 uur later kwamen Ton, Jacques, Thea, Michiel en Bram aanzetten.
In de middag hadden we gepland naar Lake Kashiba te gaan. Nadat iedereen een hapje had gegeten zijn we vertrokken richting Lake Kashiba. Lake Kashiba was ook onderdeel van de introductieweek van Chris, Viola en mij, maar onlangs het slechte weer waren de wegen erna toe onbegaanbaar. Met goede hoop vervolgde we onze weg naar het Lake. 2 kilometer voor onze bestemming had de auto geen fut meer. In de buurt van een kloostertje hebben we de auto in de schaduw gezet. Nadat een zambiaan het koelwater e.d. bijgevuld had, functioneerde de auto weer en zijn we onze weg vervolgd.
Lake Kashiba is een Lake dat vele verhalen kent. De oorsprong van dit meer is tot op heden nog steeds onduidelijk. Diverse mensen denken dat dit meer is ontstaan door een meteoorinslag. Ook hebben verschillende duikers een poging gedaan om de diepte van dit meer te achterhalen, maar hier is nog niemand in geslaagd. Sinds er 1 van deze duiker is verdwenen denken lokale inwoners dat er monsters in het water zitten die de zwemmers/duikers naar beneden trekt.
Ondanks alle verhalen hebben Michiel en ik toch een kleine plons genomen. Het water had wel een onaangename geur.
Na we zonder kleerscheuren het water hadden verlaten, zijn we begonnen aan onze terugreis. Het moest uiteraard weer anders verlopen dan verwacht. De auto sputterde op de heenreis al tegen, maar tijdens de terugreis was het einde nabij. Nog geen 3 kilometer van het meer vandaan viel de compressie weer weg. Uiteraard weer met z’n allen uitgestapt en gewacht. Na een tijdje deed hij het weer dus met goede moed vervolgde we weer onze weg. Nog geen 5 kilometer verder stopte hij er helemaal mee. Men man en macht hadden we geprobeerd nog e.e.a. op te lossen, maar het mocht niet baten. De zon verdween langzaam achter horizon en de auto startte nog steeds niet. Na diverse keren opnieuw de auto gestart te hebben bleken ook nog beide accu’s droog te staan. Gelukkig kwam er een zuster langs die Ton kende. Zij hebben geprobeerd iemand te regelen die ons naar het Guesthouse kon slepen. Ondertussen was Stijn, vanuit het Guesthouse, ook al mensen aan het regelen. In de tussentijd waren wij met z’n allen druk aan het overleggen wat we zouden doen als er niemand binnen enkele uren zouden komen, aangezien we de auto niet in de bush konden laten staan. De accu was plat, de raampjes stonden nog open en de muggen waren om ons heen aan het dansen. Toen het maanlicht onze grootste vriend was geworden, kwam er een groep jongeren langs die luid aan het zingen en dansen waren. Michiel en ik hebben nog eventjes met hun meegedaan, want veel meer konden we niet betekenen.
Enkele momenten later kwam dan uiteindelijk onze reddende engel. Al slepende begon ons avontuur richting het Guesthouse. Halverwege brak het oog van de sleepstang over. Gelukkig zijn de zambianen creatief, dus er werd al snel een oplossing bedacht.
Enkele uren later zijn we in het Geusthouse gearriveerd.

De maandag zijn Bram en ik meteen fris en fruitig begonnen. Hopende dat het zwaardere materieel dat we gekocht hadden goed zou functioneren. De accu leek gevuld te zijn, dus we zijn meteen begonnen. Halverwege de ochtend waren we aan het bedenken wat in ons kantoortje nog ontbrak. Al snel bleek dit koffie te zijn. De personeelschef, magazijnbeheerder en uitvoerder waren op dit moment in het kantoortje. De sfeer is er altijd goed, dus Bram begon met een grapje over de koffie. Nog geen 5 min. later kwam Mr. Kafuwa, de magazijnbeheerder, met het idee dit te gaan halen voor ons. De sfeer werd alleen maar beter dus ik zei vervolgens: ‘als je toch langs de markt komt, dan kun je ook brood meenemen voor me.’ Ik had geen ontbijt gehad omdat mijn brood namelijk beschimmeld was. Bram vroeg vervolgens of ze wisten hoe ze cheesecake moesten maken. Dat zou namelijk lekker zijn voor bij de koffie. Nog geen minuut later stonden ze al met z’n 3en te overleggen hoe ze aan cheesecake konden komen of misschien zelf konden maken.
Nadat we duidelijk maakte dat dit allemaal een grapje was (maar toch een heel klein beetje serieus) is Mr. Kafuwa vertrokken. Een uurtje later arriveerde hij op de plot met koffie, melk en suiker. Het enige dilemma was nog kokend water. Vlak nadat we dit zeiden kwam Mr. Kafuwa met kokend water aan. Blijkbaar had hij dit al met de kok geregeld.
Het begon allemaal met een grapje maar zodra wij op de plot zijn wordt er tegen 11:00uur kokend water gebracht voor de koffie.
Nadat we alleen maandag een hele werkdag op de laptop konden werken bleek al snel dat het gekochte materieel voor op de plot nog steeds te licht was. Nog zwaarder materieel kopen zat er niet in omdat dit een enorme investering is. Een investering die maar voor 1.5 maand een oplossing zou bieden, aangezien ik na 1.5 maand weer in het kikkerlandje ben.
Omdat Bram en ik werktekeningen van het hele project moeten maken hadden we afgesproken om gedurende het tekenwerk in het Guesthouse te blijven. De ochtenden zouden we wel nog naar de plot gaan zodat we het personeel aan konden sturen.
Alles ging in zoverre goed totdat we op vrijdag een bezoekje kregen van Mr. Lewis. Hij vroeg namelijk of we een middel hadden om slangen te doden. Men is hier al snel in paniek als men een slank ziet, dus nadat we Mr. Lewis gerust gesteld hadden is hij weer vertrokken. Niet veel later kregen we een telefoontje. Er bleek paniek op de plot te zijn omdat men een zwarte mamba had gezien die zo dik was als een pols. Stijn, Bram en ik zijn na dit telefoontje meteen vertrokken naar de plot, want een zwarte mamba in het wild ziet men niet snel.
Aangekomen op de plot was men met stokken, maskertjes en termietengif de slang aan het verjagen. Grappig om te zien, maar nergens was de mamba te bekennen. Omdat er verder niet veel bijzonders was zijn we terug gegaan naar het Guesthouse. Bram en ik hebben hier nog verder gewerkt aan de werktekeningen.
Nadat ons werk erop zat ben ik begonnen met bakken. Ik had beloofd nog rozijnencookies te maken. Ze gezegd, zo gedaan. In de keuken van het restaurant ben ik aan de slag gegaan. Uiteindelijk had ik er tussen de 25-30 gemaakt. Ze waren allemaal op dezelfde dag verdwenen. Zelf Mr. Kunda kwam vragen of hij eentje mee mocht nemen voor haar vrouw. Kortom, het zal niet lang duren voordat ik ze nog eens maak !