Stagedag nr. 1

Maandag 11-02-2013:
Mijn eerste stagedag is meteen bestempeld als een dag die ik nooit meer zal vergeten.

Nadat mijn wekkertje om 05:30uur mij eraan liet herinneren dat ik uit mijn bedje moest stappen, kon mijn eerste dag daadwerkelijk beginnen. Nadat ik fris en fruitig uit mijn slaap was ontwaakt en mijn ontbijtje achter de kiezen kon ik samen met Stijn mijn fietsje pakken om naar de werf te vertrekken.
De rest van de dag stond gepland om naar Kitwe te gaan om o.a. bouwmaterialen te halen.
Aangekomen op de werf werd ik geïntroduceerd aan alle werklieden. Daarna informeerde Stijn de werklieden over enkele nieuwe gedragsregels.
Op de terugweg richting het Guesthouse kwam ik erachter waarom Stijn een fiets pakte met spatbord. Mijn broek kon rechstreeks opgehangen worden in een kunstmuseum.

Toen we bij Guesthouse arriveerde moesten we nog eventjes wachten op Paul, onze chauffeur van de truck.
De weg vanuit Luanshya naar Kitwe was voor mij nieuw, dus er waren genoeg redenen om mijn ogen op de omgeving te werpen. Tijdens de rit was het lichtjes aan het regenen, maar toen we in Kitwe arriveerde kwam er nog zon bij. Later op de dag verdween de regen en kwam de zon ervoor in de plaats.
Omdat de rit ong. 2uurtjes duurde sprong Anthony van de truck om wat pinda’s te kopen. Iedereen kon hiervan snoepen in tussentijd. Echter bij openen van de pinda’s moest ik 2x kijken. Ze waren namelijk paars en bevatte veel vocht. Maar ze moesten zeker nog gedroogd worden.
De eerste stop vond plaats bij de automonteur. Stijn moest hier nog e.e.a. regelen omdat de 4x4 van de stichting hier gemaakt wordt. Tijdens de 2e stop ben ik in de achterbak blijven zitten, maar dat had ik beter niet kunnen doen. De tempraturen liepen flink op waardoor het staal van de achterbak en de benzinekannen, die we als stoel gebruikte, niet meer aan te raken waren.
De 3e stop vond plaats bij een ijzerhandelaar. Hier moesten we 150 wapeningsstaven halen voor het VTC project. Het staal is in Zambia niet zo veel waard als in Nederland, maar de beveiliging loog er niet om. Ik mocht er zelfs geen foto’s maken en voordat we uiteindelijk konden laden waren we enkele loketjes, handtekeningen en stempels verder. Uiteraard verloopt de gehele logistiek en verwerking in Zambia nét iets anders dan in Nederland. De staven waren ong. 12 meter lang. Aangezien we dit onmogelijk kunnen vervoeren werden ze voor ons gehalveerd. Maar voordat het zover was moesten eerst nog alle 75 staven verzameld worden, gelijk gelegd worden, de haspel worden uitgerold, en de flex worden ingestoken. (En dat gelijk leggen gebeurt met een stukje staal waarmee ze tegen de kopse kanten van de staven aantikken, op de knieën en in het zand.)
Tot slot moest er nog geladen worden, maar dat word natuurlijk allemaal met de hand gedaan. Goed zekeren die hap zodat dat er niets gaat schuiven en dan verder naar het volgende station.
Omdat het halen van de wapeningsstaven nogal wat tijd roofde zijn we terug gegaan naar de automonteur. Bij aankomst stonden we voor een gesloten deur, etenstijd… Dat betekent dat wij natuurlijk ook gingen eten. Bij een tankstationnetje verderop zijn we dan ook Nshima gaan eten.
Vervolgens ging de rit weer verder, en wel naar een klein bouwmarktje. Hier was Stijn van plan om tegels te kopen die hij eerder gezien had. Helaas waren ze uitverkocht en er waren geen alternatieven. Verder hebben we nog een meetlint van 100m gekocht zodat ik de volgende dag meteen aan mijn eerste stageopdracht kon beginnen.
In de tussentijd was het al middag, maar we waren nog niet klaar. Er moest ook nog verf en diverse lakken gehaald worden. Nadat we de verf e.d. ingeladen hadden vervolgde we onze weg weer naar de automonteur. Godzijdank was hij er nu wel. Omdat de tijd voorbij vloog en wij ook nog voor het restaurant aardappelen mee moesten nemen, hebben we Stijn achter gelaten en ben ik met de rest naar de markt gereden. Aangekomen op de markt ben ik meteen achter Paul en Mr. Kunda aangelopen. Het was meteen te zien dat Kitwe een van de grote steden is. De markten waren ontzettend druk maar wij moesten ergens achter de markt zijn, want daar was een Shoprite. Voor mij was het goed opletten geblazen want 1 keertje niet opletten betekende dat ik Mr. Kunda en Paul uit het oog was verloren. Desondanks heb ik toch af en toe naar links en rechts kunnen gluren… Wat ik allemaal zag was onvoorstelbaar.
Halverwege de markt moest je een stukje door het water lopen (waarschijnlijk een leiding gesprongen), een stukje verder ontbraken er stukken asfalt, opeens sloegen we een steegje in waar een verloederde vrachtwagen in het puin stond en ga zo maar door. Het leek wel een stukje uit een film of een videospel.
Gelukkig kwamen we 10 minuutjes later in de Shoprite aan. Ik was van plan iets te drinken te kopen daar, maar de koelkasten met water stonden wagenwijd open en de rijen waren niet te tellen. Uiteindelijk zijn we voor niets geweest, want de aardappelen waar ze om vroegen waren er niet. Dan het hele stukje terug stormen, want we moesten Stijn nog ophalen. In de tussentijd in een klein winkeltje nog iets te drinken gehaald.
Gelukkig had Stijn zich al een busje geregeld, dus halverwege het tankstation konden we hem oppikken.
Ziezo, iedereen aanwezig en alles ingeladen dus tijd om terug naar Mpongwe! Nouuu.. nog niet.
Er was nog plaats in de truck en Mr. Kalima had Stijn gevraagd om nog 30 houten balken mee te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Voordat we Luanshya binnen reden hebben we de balken nog uitgezocht, geladen en gezekerd. Omdat we toch nog langs Luanshya reden zijn we hier nog op zoek gegaan naar de aardappelen. Gelukkig waren ze hier wel nog op voorraad. Hier hebben we dan ook meteen de belangrijkste spulletjes voor onszelf gekocht.
Na de Shoprite in Luanshya was Mpongwe dan echt het eindstation, want de kans was erg klein dat we voor zonsondergang terug zouden zijn.

Op de terugweg heb ik samen met Anthony in de bak op het hout gezeten. De zon gaat hier erg snel onder dus ik heb kunnen genieten van een geweldige zonsondergang. Echter werd het wel frisjes achter in de bak. Ik kon jammer genoeg weinig sterren tellen omdat het nogal bewolkt was. In de verte kon men goed zien dat het begon te regenen en te onweren. Het feit dat hier pikkedonker is als de zon onder gaat maakt het alleen maar mooier.
Langzaam maar zeker kwamen we steeds korter bij het gedonder. De knallen werden luider en opeens besef je dat je onbeschut achter in die bak zit. Niet veel later startte het ook nog te regenen. (en niet zo zuinig.) Paul stopte langs de kant en met z’n allen hebben we langs de weg een zeil over de achterbak gebonden. Niemand had een zaklamp bij zich dus met het licht van de telefoons hebben we elkaar moeten helpen. Aangezien we tussendoor nog een lifter meegenomen hadden zijn we met z’n 3en tussen hout en zeil gekropen, in de hoop dat we goed in het Guesthouse zouden arriveren. Tussen de kieren van het zeil konden we naar buiten gluren, maar het werd steeds duidelijker dat we recht onder de bui zaten. De flitsen waren heftig, de knallen waren hard en zeil klapperde op en neer. Tijdens het rijden nog hier en daar wat knopen vast trekken kon er ook nog bij. Het leek wel alsof we op een schip in een wilde zee aan het varen waren.
30 min. later arriveerde wij ongedeerd bij het Guesthouse. Tot slot moesten de boodschappen nog uit de truck gehaald voordat ik aan mijn avondeten kon beginnen.
Gelukkig had Chris en Viola nog een mooie portie macaroni voor mij apart gezet. Die heb ik met heel veel smaak en plezier opgegeten. Het was voortreffelijk ! Tijdens het eten hebben we ook meteen al onze avonturen gedeeld van deze eerste stagedag.

Zoals ik zou zeggen: ‘Het was een vermoeiende en vooral lange dag. Een dag waarin ik zowel warme als koude tempraturen meegemaakt heb. Een dag van mooie ervaringen en de meeste ongekende situaties. Kortom, een échte Afrikaanse dag!’