Lang weekend deel 2
Blijf op de hoogte en volg Kevin
20 Maart 2013 | Zambia, Mpongwe
Zondag 10-03-2013
I.v.m. met het bericht dat Chris van zijn ouders had ontvangen, wilde hij vandaag de kerkdienst bijwonen. Steffie had dit nog niet meegemaakt dus Steffie hadden we ook uitgenodigd om mee te komen. Afwijkend aan ons eerste bezoek werd vandaag de dienst gedaan door een vrouw en werd het koor begeleid door een dirigent.
Nog niet zo heel lang geleden vertelde Stijn en Katleen ons dat een Guesthouse in de buurt was met een zwembad. Tegen betaling zou je hier kunnen zwemmen. Reden genoeg om dit eens uit te gaan zoeken. Katleen en Stijn waren echter nog op vakantie, dus de zoektocht moesten we zelf starten. Steffie hadden we voor haar vertrek al laten weten om een bikini mee te nemen.. en nee, niet voor de regen. Viola voelde zich niet lekker en is daarom in het Guesthouse gebleven. Chris, Steffie en ik zijn met het befaamde kamikazibusje richting Masaiti gegaan. Aangekomen bij het Guesthouse hebben we nog even de goede ingang moeten zoeken, maar nadat we deze gevonden hadden kon ons niets meer weerhouden van een plons in het water. Het zwembad was een hemelsgeschenk! HE-E-E-E-E-RLIJK! Van elke minuut die we in het water hebben gelegen hebben we ook genoten. Dat moest ook wel, want na 45 minuten zagen we de wolken al naderen. We waren nog niet binnen of het begon al te regenen. Aangezien we maar omgerekend € 2,- betaald hadden en het eruit zag dat het lang nog niet droog zou worden, zijn we onze weg vervolgd naar ‘huis.’ Uiteraard moesten we hiervoor weer kamikazetaxi stoppen. Busje 1 zat vol, het 2e busje ook, het 3e busje ook (maar daar kwam het geluid van een geit uit), het 4e busje had wel nog plaats voor 3 personen. Wij 3en waren dan ook echte de laatste, want nadat we geteld hadden kwamen we erachter dat we een nieuw record hadden gehaald. Namelijk 23 personen, 2 kinderen en 2 kippen.
We zaten net op tijd in het busje want het begon pijpenstelen te regenen. Chris zat voorin maar kon bevestigen dat hij vrijwel niets kon zien in deze regen, maar alsnog reed het busje 130km/h... In Nederland, never en nooit, verantwoord?!
Uiteraard was het nog geen verleden tijd met de powercuts. Dus alweer naar de keuken van Beatrice. Gelukkig voelde Viola zich al ietsjes beter want zij zou vandaag hamburgers gaan maken. Omdat we maar 2 hamburgers voor eenieder hadden, heb ik me mijn best gedaan om een macaroni-tonijnsalade op tafel te zetten.
Na dit heerlijke diner was het aan Chris en Steffie om af te wassen. Nadat zij klaar waren met de afwas werden we verrast door een bezoekje van Ben en zijn ouders. Ben is een blanke jongen die opgegroeid is in Zimbabwe. Vanuit Zimbabwe zijn ze verhuisd naar Nieuw Zeeland voor ong. 10 jaar, waarna ze in Zambia zijn komen wonen i.v.m. het werk van zijn ouders (het runnen van een boerderij.)
Omdat Ben maar weinig jongeren in zijn omgeving heeft, en het Guesthouse juist een van plekken is om studenten te ontmoeten, kwam hij hier een bezoekje brengen. Voordat ze weer vertrokken werden we uitgenodigd om een dagje ben hen langs te komen. Hier zouden we onder het genot van een BBQ en een drankje een rondleiding op hun boerderij krijgen.
Nadat zij waren vertrokken zijn we verhuisd naar ons hangplekje. Vanaf dag 1 miste we eigenlijk speelkaarten, maar Steffie kwam met het briljante idee en voelde zich geroepen om ze zelf te maken.
Maandag 11-03-2013
Voor Steffie was de voorlaatste dag aangebroken, daarom zijn Steffie en ik al vroeg vertrokken naar het ‘busstationnetje’ om een ticket te kopen voor de bus terug naar Lusaka. Chris en Viola zijn wegens omstandigheden vandaag niet naar stage geweest. Omdat het in de ochtend erg bewolkt was, was ik van plan met Steffie naar het busstation te fietsen. We waren nog nauwelijks 10 meter verwijderd van het Guesthouse of de ketting van Steffie’s brak over. Dan maar met de benenwagen. 25 minuten verder arriveerde we bij het verkooppunt. We waren er net op tijd, want het begon heftig te regenen. Uiteraard waren we er niet alleen dus moesten we 18m2 vloeroppervlak met dik 12 a 15 personen delen. En dat is exclusief verkoopbalie, wandrekken etc.
Na flink wat minuten gewacht te hebben leek het niet erop dat het nog droog zou worden. Gelukkig had ik een poncho en regenjas bij me. Omdat we toch weer graag terug in het Guesthouse wilde zijn hadden we afgesproken dat we zouden vertrekken als het weer enigszins minder hard begon te regenen. De regen werd minder, dus gaan met die banaan! We hadden heeeeel erg veel geluk want vanaf vertrek tot aankomst hadden we nauwelijks regen. Pas nadat we weer in het Guesthouse waren begon het te gieten. Het plan was eigenlijk om Steffie rond te leiden op de plot, maar de wegen zijn onbegaanbaar in dit weer.
Toen het in de middag een ietwat minder begon te regenen ben ik met de fiets naar de markt geweest voor o.a. tomaten, paprika en pinda’s. Ook kon ik een bezoekje brengen aan het postkantoor, in de hoop dat mijn pakketje gearriveerd was. Deze zat er uiteraard niet bij, maar verassend genoeg zat er wel een kaartje voor Viola bij. Gezakt en gepakt ben ik weer als een echte afrikaan terug richting Guesthouse gefietst. Viola was helemaal verbaasd dat ze een kaartje vanuit Nederland had gekregen, maar ze glunderde als nooit tevoren.
De namiddag hadden we gevuld met het pellen van de rauwe pinda’s, zodat ik in de avond weeer suikerpinda’s kon maken.
Voor het avondeten was het vandaag de beurt aan Chris en Steffie. Na dit heerlijke eten ben ik aan de slag gegaan met de suikerpinda’s. Vandaag kon ik er iets meer aandacht aan schenken, en het resultaat mocht er wezen. Na lang genoeg gewacht te hebben was het me dan gelukt om mijn eerste echte karamel te maken. YEAH! Omdat het erg veel pinda’s waren, had ik voor de 2e portie een suikersiroop gemaakt. Maar nadat deze enigszins opgestijfd was in de koelkast, was het bijna honing geworden. Mierenzoet en lekker dik. Dat maakte niet veel uit, want als avondrankje hadden Steffie en ik van deze ‘honing,’ warme melk met honing gemaakt.
Dinsdag 12-03-2013 (Youthday)
Ik was heerlijk aan het slapen totdat ik wakker werd van een schreeuwende vrouw. Bij de tweede keer schreeuwen ben ik uit mijn bed gesproken en gaan kijken buiten. Maar buiten was niets te bekennen. Nadat Steffie ook wakker was geworden van het geluid, zijn we gaan zoeken. Uiteindelijk kwamen we terecht bij de truck van Paul. Tot onze verbazing was zijn bak gevuld met geiten en kippen. Het schreeuwende geluid werd dus veroorzaakt door de gieten, die waarschijnlijk honger hadden. Op het moment dat we ons gingen wassen kregen we het bericht dat we geen stromend water hadden. Al enkele dagen lekte de watertank die het Guesthouse van water voorziet door een kapotte vlotter. Het water was dus afgeschakeld voor de werkzaamheden.
Steffie moest echter op tijd bij het busstationnetje zijn. Maar omdat men hier altijd ietjes later is, heeft ze maar voor de zekerheid eventjes gebeld. De bus bleek al onderweg te zijn, dus samen met Steffie ben ik naar het stationnetje gelopen. Chris en Viola konden niet mee, aangezien zij naar school moesten i.v.m. Youthday.
Nadat de bus met Steffie was vertrokken ben ik op de fiets richting Chris en Viola gegaan. Hier werd ik ontvangen door de mentor van Chris, Willard, Chris en Viola. Chris en Viola moesten al vroeg op school zijn, maar op het moment dat ik arriveerde waren ze nog steeds niet begonnen. Ik ben geen docent maar alsnog kreeg ik dezelfde privileges als Chris en Viola. Omdat er tijdens Youthday diverse activiteiten plaats zouden vinden, was er een tent opgezet voor de hogere gasten. Aan ons werd verteld om ook onder de tent plaats te nemen. Toen we dit te horen kregen, wisten we niet dat deze tent bedoeld was voor alleen belangrijke personen. We zaten op de 2e rij in plastic stoelen, maar een rij voor ons stonden twee met stof bekleedde stoelen. Hier konden we de conclusie uit trekken dat onder de tent belangrijke mensen zaten. Dat werd ook meteen duidelijk toen de 2 personen van deze stoelen arriveerden. Iedereen ging namelijk staan. Uit fatsoen deden wij uiteraard met iedereen mee. Achteraf bleek een van deze personen een Parlementslid te zijn. Een afgevaardigde van de partij die vorige maand gewonnen had tijdens de verkiezingen.
De activiteiten waren SUPER! Uiteraard was er veel zang en dans maar er werden ook enkele toneelstukjes opgevoerd. In de toneelstukjes was er speciale aandacht voor o.a. SOA’s en gelijke mensenrechten. Vooral de zang bezorgde ons kippenvel. Het was een geluk dat we onder de tent zaten want alles werd uit- of opgevoerd richting de personen onder de tent. Het feest werd geopend door marcherende cadetten van de landmacht, gevolg door de studenten van alle scholen die meededen aan de activiteiten.
In de avond was het weer mijn beurt om te koken. Al een tijdje hadden we zin op frietjes, maar aangezien we hier geen frietenketel hebben heb ik er ovenfrietjes van gemaakt. Lekker op rustieke wijze namelijk met schil. Daarnaast hadden we boontjes met tomaten en gerookte worstjes.
I.v.m. met het bericht dat Chris van zijn ouders had ontvangen, wilde hij vandaag de kerkdienst bijwonen. Steffie had dit nog niet meegemaakt dus Steffie hadden we ook uitgenodigd om mee te komen. Afwijkend aan ons eerste bezoek werd vandaag de dienst gedaan door een vrouw en werd het koor begeleid door een dirigent.
Nog niet zo heel lang geleden vertelde Stijn en Katleen ons dat een Guesthouse in de buurt was met een zwembad. Tegen betaling zou je hier kunnen zwemmen. Reden genoeg om dit eens uit te gaan zoeken. Katleen en Stijn waren echter nog op vakantie, dus de zoektocht moesten we zelf starten. Steffie hadden we voor haar vertrek al laten weten om een bikini mee te nemen.. en nee, niet voor de regen. Viola voelde zich niet lekker en is daarom in het Guesthouse gebleven. Chris, Steffie en ik zijn met het befaamde kamikazibusje richting Masaiti gegaan. Aangekomen bij het Guesthouse hebben we nog even de goede ingang moeten zoeken, maar nadat we deze gevonden hadden kon ons niets meer weerhouden van een plons in het water. Het zwembad was een hemelsgeschenk! HE-E-E-E-E-RLIJK! Van elke minuut die we in het water hebben gelegen hebben we ook genoten. Dat moest ook wel, want na 45 minuten zagen we de wolken al naderen. We waren nog niet binnen of het begon al te regenen. Aangezien we maar omgerekend € 2,- betaald hadden en het eruit zag dat het lang nog niet droog zou worden, zijn we onze weg vervolgd naar ‘huis.’ Uiteraard moesten we hiervoor weer kamikazetaxi stoppen. Busje 1 zat vol, het 2e busje ook, het 3e busje ook (maar daar kwam het geluid van een geit uit), het 4e busje had wel nog plaats voor 3 personen. Wij 3en waren dan ook echte de laatste, want nadat we geteld hadden kwamen we erachter dat we een nieuw record hadden gehaald. Namelijk 23 personen, 2 kinderen en 2 kippen.
We zaten net op tijd in het busje want het begon pijpenstelen te regenen. Chris zat voorin maar kon bevestigen dat hij vrijwel niets kon zien in deze regen, maar alsnog reed het busje 130km/h... In Nederland, never en nooit, verantwoord?!
Uiteraard was het nog geen verleden tijd met de powercuts. Dus alweer naar de keuken van Beatrice. Gelukkig voelde Viola zich al ietsjes beter want zij zou vandaag hamburgers gaan maken. Omdat we maar 2 hamburgers voor eenieder hadden, heb ik me mijn best gedaan om een macaroni-tonijnsalade op tafel te zetten.
Na dit heerlijke diner was het aan Chris en Steffie om af te wassen. Nadat zij klaar waren met de afwas werden we verrast door een bezoekje van Ben en zijn ouders. Ben is een blanke jongen die opgegroeid is in Zimbabwe. Vanuit Zimbabwe zijn ze verhuisd naar Nieuw Zeeland voor ong. 10 jaar, waarna ze in Zambia zijn komen wonen i.v.m. het werk van zijn ouders (het runnen van een boerderij.)
Omdat Ben maar weinig jongeren in zijn omgeving heeft, en het Guesthouse juist een van plekken is om studenten te ontmoeten, kwam hij hier een bezoekje brengen. Voordat ze weer vertrokken werden we uitgenodigd om een dagje ben hen langs te komen. Hier zouden we onder het genot van een BBQ en een drankje een rondleiding op hun boerderij krijgen.
Nadat zij waren vertrokken zijn we verhuisd naar ons hangplekje. Vanaf dag 1 miste we eigenlijk speelkaarten, maar Steffie kwam met het briljante idee en voelde zich geroepen om ze zelf te maken.
Maandag 11-03-2013
Voor Steffie was de voorlaatste dag aangebroken, daarom zijn Steffie en ik al vroeg vertrokken naar het ‘busstationnetje’ om een ticket te kopen voor de bus terug naar Lusaka. Chris en Viola zijn wegens omstandigheden vandaag niet naar stage geweest. Omdat het in de ochtend erg bewolkt was, was ik van plan met Steffie naar het busstation te fietsen. We waren nog nauwelijks 10 meter verwijderd van het Guesthouse of de ketting van Steffie’s brak over. Dan maar met de benenwagen. 25 minuten verder arriveerde we bij het verkooppunt. We waren er net op tijd, want het begon heftig te regenen. Uiteraard waren we er niet alleen dus moesten we 18m2 vloeroppervlak met dik 12 a 15 personen delen. En dat is exclusief verkoopbalie, wandrekken etc.
Na flink wat minuten gewacht te hebben leek het niet erop dat het nog droog zou worden. Gelukkig had ik een poncho en regenjas bij me. Omdat we toch weer graag terug in het Guesthouse wilde zijn hadden we afgesproken dat we zouden vertrekken als het weer enigszins minder hard begon te regenen. De regen werd minder, dus gaan met die banaan! We hadden heeeeel erg veel geluk want vanaf vertrek tot aankomst hadden we nauwelijks regen. Pas nadat we weer in het Guesthouse waren begon het te gieten. Het plan was eigenlijk om Steffie rond te leiden op de plot, maar de wegen zijn onbegaanbaar in dit weer.
Toen het in de middag een ietwat minder begon te regenen ben ik met de fiets naar de markt geweest voor o.a. tomaten, paprika en pinda’s. Ook kon ik een bezoekje brengen aan het postkantoor, in de hoop dat mijn pakketje gearriveerd was. Deze zat er uiteraard niet bij, maar verassend genoeg zat er wel een kaartje voor Viola bij. Gezakt en gepakt ben ik weer als een echte afrikaan terug richting Guesthouse gefietst. Viola was helemaal verbaasd dat ze een kaartje vanuit Nederland had gekregen, maar ze glunderde als nooit tevoren.
De namiddag hadden we gevuld met het pellen van de rauwe pinda’s, zodat ik in de avond weeer suikerpinda’s kon maken.
Voor het avondeten was het vandaag de beurt aan Chris en Steffie. Na dit heerlijke eten ben ik aan de slag gegaan met de suikerpinda’s. Vandaag kon ik er iets meer aandacht aan schenken, en het resultaat mocht er wezen. Na lang genoeg gewacht te hebben was het me dan gelukt om mijn eerste echte karamel te maken. YEAH! Omdat het erg veel pinda’s waren, had ik voor de 2e portie een suikersiroop gemaakt. Maar nadat deze enigszins opgestijfd was in de koelkast, was het bijna honing geworden. Mierenzoet en lekker dik. Dat maakte niet veel uit, want als avondrankje hadden Steffie en ik van deze ‘honing,’ warme melk met honing gemaakt.
Dinsdag 12-03-2013 (Youthday)
Ik was heerlijk aan het slapen totdat ik wakker werd van een schreeuwende vrouw. Bij de tweede keer schreeuwen ben ik uit mijn bed gesproken en gaan kijken buiten. Maar buiten was niets te bekennen. Nadat Steffie ook wakker was geworden van het geluid, zijn we gaan zoeken. Uiteindelijk kwamen we terecht bij de truck van Paul. Tot onze verbazing was zijn bak gevuld met geiten en kippen. Het schreeuwende geluid werd dus veroorzaakt door de gieten, die waarschijnlijk honger hadden. Op het moment dat we ons gingen wassen kregen we het bericht dat we geen stromend water hadden. Al enkele dagen lekte de watertank die het Guesthouse van water voorziet door een kapotte vlotter. Het water was dus afgeschakeld voor de werkzaamheden.
Steffie moest echter op tijd bij het busstationnetje zijn. Maar omdat men hier altijd ietjes later is, heeft ze maar voor de zekerheid eventjes gebeld. De bus bleek al onderweg te zijn, dus samen met Steffie ben ik naar het stationnetje gelopen. Chris en Viola konden niet mee, aangezien zij naar school moesten i.v.m. Youthday.
Nadat de bus met Steffie was vertrokken ben ik op de fiets richting Chris en Viola gegaan. Hier werd ik ontvangen door de mentor van Chris, Willard, Chris en Viola. Chris en Viola moesten al vroeg op school zijn, maar op het moment dat ik arriveerde waren ze nog steeds niet begonnen. Ik ben geen docent maar alsnog kreeg ik dezelfde privileges als Chris en Viola. Omdat er tijdens Youthday diverse activiteiten plaats zouden vinden, was er een tent opgezet voor de hogere gasten. Aan ons werd verteld om ook onder de tent plaats te nemen. Toen we dit te horen kregen, wisten we niet dat deze tent bedoeld was voor alleen belangrijke personen. We zaten op de 2e rij in plastic stoelen, maar een rij voor ons stonden twee met stof bekleedde stoelen. Hier konden we de conclusie uit trekken dat onder de tent belangrijke mensen zaten. Dat werd ook meteen duidelijk toen de 2 personen van deze stoelen arriveerden. Iedereen ging namelijk staan. Uit fatsoen deden wij uiteraard met iedereen mee. Achteraf bleek een van deze personen een Parlementslid te zijn. Een afgevaardigde van de partij die vorige maand gewonnen had tijdens de verkiezingen.
De activiteiten waren SUPER! Uiteraard was er veel zang en dans maar er werden ook enkele toneelstukjes opgevoerd. In de toneelstukjes was er speciale aandacht voor o.a. SOA’s en gelijke mensenrechten. Vooral de zang bezorgde ons kippenvel. Het was een geluk dat we onder de tent zaten want alles werd uit- of opgevoerd richting de personen onder de tent. Het feest werd geopend door marcherende cadetten van de landmacht, gevolg door de studenten van alle scholen die meededen aan de activiteiten.
In de avond was het weer mijn beurt om te koken. Al een tijdje hadden we zin op frietjes, maar aangezien we hier geen frietenketel hebben heb ik er ovenfrietjes van gemaakt. Lekker op rustieke wijze namelijk met schil. Daarnaast hadden we boontjes met tomaten en gerookte worstjes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
